In 1905 vestigden de gebroeders Hoyer aan een smal landweggetje een ververij en chemische wasserij. Vier jaar later verdween het weggetje en werd er de Oranjestraat aangelegd, de eerst gebouwde straat van de Oranjebuurt. De ververij bleef bestaan tot haar sloop midden jaren tachtig van de twintigste eeuw. In het kader van de stadsvernieuwing plande de gemeente er woningen. Geveke Bouw kocht de grond aan en gaf Oving Architekten de opdracht elf grondgebonden stadswoningen te ontwerpen, zeven aan de Oranjestraat, vier aan de Verlengde Grachtstraat.

Voordat er in 1990 werd begonnen met de bouw, werd de vervuilde grond zorgvuldig gesaneerd. Tot acht meter diep werd de grond afgegraven. In 1991 werd het ontwerp van Wicher van der Wal (destijds architect bij Oving Architekten) opgeleverd. Kenmerkend is het vlakkenspel van ramen. Op subtiele wijze bracht Van der Wal reliëf aan in zijn overwegend vlakke gevels; de smalle ramen van de tweede verdieping liggen verdiept, in tegenstelling tot de iets uitstekende raamkozijnen van de begane grond.

De gevel is opgetrokken uit de toentertijd modieuze grijze betonsteen. Opvallend zijn de zogenoemde ‘dilatatievoegen’. De toepassing van dilatatievoegen (om uitzetting van muurdelen bij grote temperatuurwisselingen op te vangen) was destijds hypermodern. Hier markeren ze tevens, op speelse wijze, de scheiding tussen de individuele woningen.

Op de begane grond en eerste verdieping bevinden zich de woonruimtes. De woningen zijn relatief smal, maar krijgen ‘ruimte’ door de hoogte van de verdiepingen. Aan de achterzijde hebben vijf van de zeven woningen een vide. Op de tweede verdieping bevinden zich de slaapkamers met op het dak een opbouw en een terras. Vanaf dit terras, en tevens vanachter de hoekramen, kijken de bewoners uit op het Noorderplantsoen.