Het UMCG-terrein is zo groot dat het moeilijk in een keer is te overzien. Het complex is gelegen aan de oostzijde van de Groninger binnenstad, op de plek van de voormalige vestingwallen. In een tiental gebouwen en gebouwtjes zijn onderwijs-, onderzoek- en zorgfuncties ondergebracht, die door ondergrondse en bovengrondse infrastructuur met elkaar in verbinding staan. Het hoofdgebouw bevindt zich aan de zuidzijde van de 'campus'.

De ligging, tegen de oude binnenstad aan, paste in het beleid van de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw. om ruimtelijk lastig in te passen functies toch voor het centrum te behouden. Hoofdarchitect Kruisheer presenteerde in 1976 een plan voor een centraal medisch centrum, met aan weerszijden twee straten waaraan de negen beddenhuizen waren gelegen. Elk met een eigen polikliniek op de begane grond.

Samen met Team4 Architecten werd het plan uitgewerkt, maar toen de bouw in volle gang was, werd het radicaal omgegooid. Decentralisatie maakte plaats voor centralisatie; de 'losse' beddenhuizen werden geïntegreerd door een centrale overkapping. De opvolger van Kruisheer, Wytze Patijn, voorzag het nieuwe ontwerp van een 'smoel'; een baaivormige glazen voorgevel die grandeur uitstraalt en zorgt voor een geleidelijke overgang van buiten naar binnen. Deze geeft het UMCG een uitstraling die niet direct doet denken aan een ziekenhuis. De balies, terrasjes en supermarkt zou je ook op een doorsnee vliegveld kunnen aantreffen.

Dat effect blijft gehandhaafd wanneer je e binnenstraten doorslentert. Bankjes, fonteinen en binnentuinen maken het UMCG tot een voorbeeld van hoe een zorginstelling ook openbare ruimte kan zijn.

Het plan om het ziekenhuis deel uit te laten maken van de binnenstad is in zijn opzet geslaagd. Sterker nog: het UMCG lijkt te hebben gewerkt als een stedelijke katalysator die zowel de bouw van de woontoren als het tegenoverliggende hotel tot gevolg heeft gehad.