De Tasmantoren is een van de gebouwde resultaten van de manifestatie De Intense Stad, net als projecten als de Palladiumflat, De Rokade en De Rederijker. Doel van de manifestatie was het toevoegen van nieuwe woningen – en functies – aan de bestaande stad op kansrijke maar nog onvoldoende benutte locaties. Binnen dit kader voegt de Tasmantoren 230 appartementen toe aan het woningaanbod van de stad en diverse wellness-voorzieningen (zwembad, sauna), een restaurant en commerciële ruimten. Deze hebben een plek gekregen in de plint van het gebouw.

Met een sculpturale vorm, de poort met de laagbouwvleugel, zet de Tasmantoren een relatief onbekende maar potentievolle plek in de stad op de kaart. Ook voegt het een nieuw markeringspunt toe aan het silhouet van de stad. De ecologische zone langs het Van Starkenborghkanaal en de oude Hunzeloop wordt bovendien aangevuld met een park aan de voet van de toren die als semi-openbare tuin dient voor gebruikers, omwonenden en passanten. De vormgeving staat ten dienste van bovengenoemde aspecten en is daarom verder uiterst sober en doelmatig gelaten. Daarbij laten de grote glasvlakken de tunnelbekistingsopbouw zien. Ze benadrukken bovendien de diverse uitzichten.

De basalten toeslag van de betonpanelen lijkt uit de oeverbeschoeiing voort te komen en vormt een zwart decor tegenover de veelkleurigheid van de omgeving, haar gebruikers, de scheepvaart en de natuur. De halfverdiepte kelder en het dek zijn van schoonbeton en fungeren als een sokkel voor het zwarte gebouw en verzorgen alle relaties met het maaiveld. Net als bij verkeersborden worden rood en wit als kleuraccenten ingezet bij de entree voor de voetgangers en auto’s. Overdag vormt het zwarte gebouw een silhouet tegen de lucht en wordt, afhankelijk van het standpunt, óf een poort vanaf het Damsterdiep (twee losse torens vanaf de Koningsweg) óf een sculptuur vanaf het Van Starkenborghkanaal. In de avond is het gebouw een oplichtend baken tegen de achtergrond van een donkere lucht.