Graanpakhuis Albion werd rond 1890 voor de Eerste Euro Graan BV, onderdeel van de handelsfirma P.K. Wolddijk, gebouwd. Het was een van de laatste grote graanpakhuizen die in Groningen werd gerealiseerd. In eerste instantie telde Albion vier verdiepingen. Bij een latere verbouwing werd het gebouw opgetopt met extra etages. Ook kreeg het een nieuw ‘mansardedak’ (een dak bestaande uit twee geknikte dakvlakken). Dit dak verving een decoratieve balustrade met siermetselwerk die tot dan toe Albion had gekenmerkt.

Door zijn vorm, bouwmassa en hoogte van ruim dertig meter geeft het graanpakhuis een opvallend accent aan de Noorderhaven. Pakhuizen als deze werden gebouwd vanwege de schaalvergroting in de laat 19e eeuwse landbouw en de daarmee gepaard gaande behoefte aan extra opslagruimte. Kenmerkend is de transportband van golfplaatmateriaal uit de jaren ‘30 van de vorige eeuw die Albion nog altijd met de kade verbindt. In Groningen is deze transportband een van de laatste in zijn soort.

De symmetrisch opgezette voorgevel is uitgevoerd in oranjerode baksteen. De sterk verticale geleding accentueert de hoogte van het pand. Elke travee bevat een verticale reeks van dubbele hijsdeuren, geflankeerd door vensters. De begane grond doorbreekt de symmetrie en is bepleisterd en van schijnvoegen voorzien. In de geveltop is met ijzeren letters de naam van het pakhuis aangeduid: Albion.

In 1988 vertrok de firma P.K. Wolddijk uit de Groninger binnenstad. Albion en het iets verderop gelegen pakhuis Engeland bleven achter. In ruil voor een nieuwe bedrijfslocatie kwamen beide in handen van de gemeente Groningen die ze als markant element aan de Noorderhaven wilde behouden. Ondanks de ervaring die reeds was opgedaan met de verbouwing van pakhuizen bleek vooral Albion ‘weerbarstig’. Na verschillende plannen kon pas in 1992 worden gestart met de verbouw en realisatie van 44 appartementen. Dit was vooral te danken aan een slim plan van de Duitse architect Thomas Müller die onvolkomenheden zoals de betonnen silo’s en de soms ruim één meter dikke muren tot onderdeel van zijn ontwerp maakte. Daarnaast was er een hoofdrol weggelegd voor woningbouwvereniging Patrimonium die het project op durfde te pakken.

Geen van de appartementen in Albion is hetzelfde. Dat maakte renovatie niet gemakkelijk, maar bepaalt wel de kwaliteit. De variatie, de bewaard gebleven karakteristieke elementen en de ontwerpoplossingen hebben tot positieve toevoegingen geleid die de soms beperkte verdiepingshoogte en relatieve donkerte in een aantal woningen ruim compenseren. Daarbij zijn de appartementen ruim en flexibel in vergelijking met veel andere verbouwde pakhuizen met een gemiddelde oppervlakte van tachtig vierkante meter. Kenmerkend voor Müllers ontwerpbenadering is het behoud van de transportband. Verwijdering ervan had voor een betere lichtinval kunnen zorgen. Nu hebben de bewoners van het achterliggende appartement via de transportband toegang tot een unieke verhoogde wintertuin aan het water.