Terwijl de Friezen en Drenten in 1853 en 1854 al een provinciaal museum kregen, bezat Groningen toen slechts een losse verzameling gevonden voorwerpen. Pas in 1874 besloten de Groninger Provinciale Staten deze verzameling onder te brengen in een ‘Kabinet van Oudheden’. Weggestopt in een vertrek van het Provinciehuis kreeg de snel groeiende collectie echter niet de belangstelling die zij verdiende. Rijksarchivaris J.A. Feith nam het initiatief om een ‘Commissie tot oprichting van een Museum van Oudheden’ te vormen. Uiteindelijk kreeg Groningen in 1894 haar eigen ‘GroningerMuseum van Oudheden’. Het gebouw bestond toen alleen nog uit de huidige westvleugel en aangrenzende ingangspartij. Voor z’n ontwerp had de Groninger architect C.H. Peters de Neogotische stijl gekozen, met diepliggende ramen en figuratieve symbolen. Al gauw bleek het gebouw te klein en werd het in 1902 en 1907 met een zuid- en noordvleugel uitgebreid.

Tot in de jaren ’50 van de vorige eeuw vormden bodemvondsten, curiosa, kunstnijverheid en Oosterse keramiek de hoofdmoot van de collectie. Daarna ging de moderne kunst een steeds belangrijker plaats innemen en werd de behoefte aan een nieuw onderkomen ook groter. In 1994 verrees het nieuwe Groninger Museum in het Verbindingskanaal tegenover het hoofdstation. Een schenking van de jubilerende Gasunie van maar liefst 25 miljoen gulden maakte de spectaculaire nieuwbouw mogelijk.

Na het vertrek van het Groninger Museum was het gebouw aan de Praediniussingel van 1995 tot 2007 het onderkomen van het Natuurmuseum. Toen ook dit museum was vertrokken, werd door de gemeente een prijsvraag uitgeschreven voor herbestemming van het gebouw. Een van de gegadigden, de Hanzehogeschool, liet door Architectuurstudio SKETS onderzoeken of en op welke wijze het pand geschikt gemaakt zou kunnen worden voor hun specifieke wensen. Het gebouw zou niet alleen een onderwijsfunctie krijgen; er zouden ook werkruimtes moeten komen en tegelijkertijd zou het geschikt gemaakt moeten worden voor de organisatie van allerhande publieksactiviteiten.

In 2009 werd het voormalig museum door de Hanzehogeschool aangekocht om een deel van Academie Minerva te huisvesten. Na de aankoop werd het gebouw hiertoe grondig verbouwd en gerenoveerd. Daarbij is een aantal originele monumentale onderdelen weer in het zicht gekomen.

De oorspronkelijke buitengevel in het middengebied is na verwijdering van voorzetwanden op de begane grond en de verdieping weer blootgelegd en in goede staat tevoorschijn gekomen. In de nu weer zichtbare vensters van de noordgevel van de Groene Zaal zijn de teruggevonden originele glas-in-loodramen herplaatst. Verder is de verdiepingsvloer visueel los van de noordgevel gehouden, zodat deze weer in zijn geheel te bewonderen valt. Achter verlaagde plafonds zijn monumentale troggewelven, moerbalken en versierde consoles tevoorschijn gekomen en waar nodig gerestaureerd. Ook is kleurhistorisch onderzoek uitgevoerd, waarbij laagje voor laagje een aantal verflagen werd weggekrabd, waarbij een groot aantal originele kleuren is teruggevonden. Zo bleek bijvoorbeeld dat de Groene Zaal oorspronkelijk niet volledig groen was, maar juist veel rode accenten had. Deze accenten zijn dan ook weer opnieuw aangebracht.