Door een schenking van de Groninger prefect behoorde de grond waarop dit huis werd gebouwd sinds 1308 aan de Dominicanen, die naar hun eerste kerk in Parijs ook wel Jacobijnen werden genoemd. Hun Orde stichtte tussen de Jacobijner- en de Hofstraat het grootste kloostercomplex van de stad.

Na de opheffing ervan in 1594 veranderde de kloosterkerk in een ammunitiehuis en metaalgieterij en werden andere delen van het complex tuchthuis, weeshuis en militaire gevangenis.

In 1660 verkocht het weeshuis de zuidwesthoek van het terrein aan raadsheer Andreas Ludolphi. Voor het ontwerpen van zijn nieuwe huis riep deze vermoedelijk de hulp in van stadsbouwmeester Coenraet Roeleffs, die in dezelfde tijd ook de Nieuwe Kerk ontwierp. De grond ten noorden van het huis bleef tuin tot 1892, toen de nummers 41 en 43 werden gebouwd, en 1904, toen 45 en 47 verrezen.

Het oorspronkelijk tot ver in de Jacobijnerstraat doorlopende pand bleef tot 1744 in handen van een Ludolphi, het laatst in die van de met Scato Gockinga getrouwde Richerdina. Ook hierna bleef het huis met de van guirlandes en cartouches voorziene barokke voorgevel onderdak bieden aan vooraanstaande families, als die van belasting--ontvanger De Ranitz.

De koetsen en paarden stalden de bewoners in het achterste deel van het complex, dat nu niet meer bestaat. Tot 1923 veranderde er uiterlijk niet veel aan het pand. In dat jaar liet de nieuwe eigenaar, Nicolaas Cristofer Hensen, onder het motto ‘kleeding naar maat’ de benedenverdieping geheel verbouwen. Daarbij verdween ondermeer het karakteristieke bordes voor de voordeur.