Het Hunzehuys vult een groot deel van de ruimte tussen het hoofdstation en de Herebrug. Dit gebied was vrijgekomen na de sloop van het complex van Van Gend & Loos. Een deel van dit terrein werd bestemd voor stads- en streekbussen, de overige ruimte werd in opdracht van de projectontwikkelaar van de Nederlandse Spoorwegen (Nemeog) ontwikkeld tot kantoorruimte. De ontwerper werd Articon, het ontwerpbureau van de NS.

Het gebouw vormt vooral een stedenbouwkundige ingreep in het gebied. Ten eerste vormt zij een wand voor het busstationsplein, ten tweede geeft zij de looprichting aan richting het centrum. Ten tijde van de bouw van het Hunzehuys was de huidige verbinding tussen station en binnenstad via het Groninger Museum nog niet aanwezig; voetgangers moesten via de Herebrug naar de stad. Het Hunzehuys voorzag in een doorlopende galerij die de voetgangers leidde naar deze brug.

Binnen het opnieuw in te richten gebied wilde men het stationsgebouw laten domineren. De nieuwbouw sluit daarom in hoogte aan op het bestaande hoofdstation, pas op afstand krijgt het meer hoogte. De vier verschillende kantoordelen hebben elk een eigen trappenhuis met lift. Op deze plekken, vormgegeven als tussenelementen, verspringt het gebouw in hoogte en maakt de wand een ‘knik’.

Het Huynzehuys, dat werd opgeleverd in 1981, is grotendeels gebouwd in systeembouw. De gevels zijn bekleed met lichte baksteen. Hierdoor wordt het effect van de wand versterkt, en kwam de architect tegemoet aan de wens het glasoppervlak zo beperkt mogelijk te houden. De meeste aandacht voor detaillering zien we in de onderbouw en de tussenelementen. In de galerijen komen ronde vormen voor in het metselwerk. Dit is mogelijk omdat dit gedeelte van het gebouw geen systeembouw is.