In 1983 bracht het rijk de Structuurschets Stedelijke Gebieden uit. Zij wilde daarmee een bloeiend voortbestaan van bestaande stedelijke structuren waarborgen en een verarming van de stad tegengaan. Het betekende een definitieve omslag in het nationaal planologisch beleid. Het idee van de compacte stad werd definitief omarmd.

Inmiddels had er al op grote schaal stadsvernieuwing plaats gevonden. De nadruk kwam daarom te liggen op het stimuleren van bedrijvigheid en werkgelegenheid in de binnenstad. Waar mogelijk werd de stad verdicht met nieuwe bedrijfsterreinen en kantoorlocaties. Hoogbouw werd een geliefde bouwvorm.

In 1986 presenteerde de gemeente Groningen onder leiding van wethouder Ypke Gietema een nieuw structuurplan. In alles sloot het aan op de landelijke ambities. Er werden vijf intensiveringgebieden aangewezen, waaronder de zone lang de zuidelijke ringweg, de zone langs het Verbindingskanaal en het CiBoGa terrein. Voor de ontwikkeling van de Verbindingskanaalzone werden de architecten Rem Koolhaas en Josef Kleihues aangetrokken als supervisors.

In het structuurplan introduceerde de gemeente een nieuwe samenwerkingsvorm met het bedrijfsleven (ontwikkelaars). Beide partijen werkten, met behoud van eigen identiteit en verantwoordelijkheden, gezamenlijk aan een project. Naast het intensiveren van werk- en woongelegenheid in de bestaande binnenstad, werden er ook nieuwe woongebieden buiten de stad gerealiseerd. Overeenkomstig het structuurplan uit 1969 werden Corpus den Hoorn Zuid en Ulgersmaborg gebouwd.

Tussen 1901 en nu werden voor de stad Groningen diverse structuur- en uitbreidingsplannen gemaakt. Deze plannen zijn van invloed geweest op de feitelijke ontwikkeling van Groningen.