Groningen kampte na de oorlog, net als de rest van Nederland, met een groot tekort aan woningen. Dit was niet alleen het gevolg van oorlogschade, maar ook van een voortdurende bouwstagnatie en enorme bevolkingsgroei. Het rijk verplichtte daarom alle gemeentes tot het opstellen van een wederopbouwplan, waarbij de woningbouw voorop stond.

In 1950 introduceerde de gemeente hiertoe een nieuw instrument: Het Structuurplan. Dit plan werd vastgesteld voor tien jaren en gaf heel globaal de gewenste ruimtelijke ontwikkelingen weer, veel globaler dan de oude uitbreidingsplannen. Het structuurplan bood stedenbouwkundige richtlijnen en programmatische voorwaarden en was dus niet een gedetailleerd stedenbouwkundig en architectonisch ontwerp.

Herman van Boven, de directeur van de nieuwe Dienst Stadsuitbreiding en Volkshuisvesting, ging ervan uit dat Groningen zou uitgroeien tot een stad van 180.000 inwoners. Naar een ontwerp van G.B. Smid en Henk Eysbroek verrezen er op basis van het Structuurplan 1950 vier nieuwe wijken: De Laanhuizen, Corpus den Hoorn, De Wijert Noord en Coendersborg.

Corpus den Hoorn en De Wijert Noord werden vormgegeven volgens de moderne ‘wijkgedachte’. Eén wijk had genoeg voorzieningen (scholen, kerken, winkels) en woningtypes voor alle levensfases (etagewoningen voor alleenstaanden en jonge stellen, eengezinswoningen en bejaardenwoningen). In het stedenbouwkundige en architectonische ontwerp waren licht, lucht en ruimte belangrijke uitgangspunten. Er werd afscheid genomen van het voorheen zo belangrijk geachte gesloten bouwblok. In plaatst daarvan werden de wijken opgebouwd uit stroken en zogenoemde stedenbouwkundige ‘stempels’: een vaste compositie van woningen die eindeloos kon worden herhaald. Nieuwe productie- en bouwmethodes maakten het mogelijk om snel en veel te bouwen.

Tussen 1901 en nu werden voor de stad Groningen diverse structuur- en uitbreidingsplannen gemaakt. Deze plannen zijn van invloed geweest op de feitelijke ontwikkeling van Groningen.