Dit bankgebouw werd in 1968 gebouwd voor de Coöperatieve Centrale Raiffeisen Bank, die later is opgegaan in de RABO-bank. Het was een vreemde eend in zijn omgeving; niet alleen vanwege zijn functie, maar ook omdat het vrij stond en een beton-skelet met invulling was. 

Dat hing samen met de rol die de Emmasingel zou gaan spelen als onderdeel van een verkeersruit om de binnenstad. In die ontwikkeling paste moderne grootschalige architectuur. Maar hoe de vormgeving van de nieuwe wegen zou zijn was nog onduidelijk zodat enige afstand tot de weg nodig was. 

Het gebouw stond tegenover de ruime Zuiderhaven en richtte zich op de Museumbrug. Het diende van grote afstand zichtbaar te zijn. Een heldere hoofdvorm en een krachtige grafische indeling van de gevel zorgden daarvoor. Het gebouw had een vierkante massa van drie bouwlagen. Op de twee bovenste lagen was de bekleding van lichtgetinte betonelementen om het skelet van drie bij drie traveeën heen getrokken. 

De groepering van de vensters was afwisselend en volgde de verschillende functies binnen. Wel waren ze in een strak lijnraster geplaatst. Op de begane grond was tussen de kolommen een invulling van glas of van zwarte steen gemaakt. Daardoor zag het gebouw eruit als een doos op poten, zonder apart ontworpen voorgevel.

Het publieksgedeelte was herkenbaar aan de glaspuien op de begane grond. Aan de voorkant leidde een trap voor het publiek naar spreekruimten boven. Vanaf de begane grond kon men door het gebouw heen kijken en zo de trap voor het personeel aan de achtergevel ziet. 

De Emmasingel kreeg uiteindelijk wel een belangrijke verkeersfunctie, maar de voorziene verkeersruit werd niet uitgevoerd. Dit alles vanwege de ontwikkeling van de nieuwe Verbindingskanaalzone en het achterliggende gebied.