In een vierhonderd meter lange, kaarsrechte rij zijn wilgen aan één kant van een even zo lange gracht geplant. In deze gracht staan pijlers met metalen draden die de bomen tijdens hun groei kromtrekken.

In het ontwerp van William Forsythe komt zijn choreografische achtergrond tot uiting: de bomen zijn als dansende lichamen, die gevormd en vervormd worden. Tegelijkertijd voldoen de gebogen bomen aan de theoretische voorwaarde van masterplanner Libeskind, dat elke stadsmarkering zowel verleden, heden als toekomst in zich zou dragen. In vroeger tijd pasten Groninger scheepsbouwers namelijk dezelfde methode van kromtrekking toe, om zo het hout de juiste kromming voor de spanten te geven. Maar het kunstwerk wijst vooral naar de toekomst, want dan zal te zien zijn of de bomen door dit systeem inderdaad kromgroeien.

Ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de stad Groningen kreeg de stad in 1990 negen stadsmarkeringen bij de belangrijkste toegangswegen en één in het stadscentrum, op het Martinikerkhof. Architect Daniel Libeskind maakte daarvoor een masterplan, onder de werktitel The Books of Groningen. Elke stadsmarkering verwijst naar een letter uit de naam CRUONINGA en is verbonden aan een discipline. Libeskind gaf de kunstenaars zes parameters mee, die als ingrediënten moesten dienen voor de markeringen van de stadsentrees. Zo kregen de kunstenaars een kleur, tijdstip, en naam van een van de negen Muzen mee. Ook gaf hij hun de opdracht om verleden, heden en toekomst te verwerken in het ontwerp.

De Amerikaanse danser en choreograaf William Forsythe werd gevraagd een ontwerp te maken voor de stadsmarkering S07. De zes parameters die hij meekreeg, waren:
‘N:Dance/Mechanics/3pm/Streets/Red Flam/Erato’.