Een achttien meter lange wenteltrap leidt omhoog, om in het niets te eindigen. Bovenaan de trap kijkt men in een schuin geplaatste spiegel en ziet zichzelf en de sterrenhemel: een confrontatie met de kosmos, een kortstondige ontstijging aan de aarde die een soort van verlichting brengt. Dat was aanvankelijk de achterliggende gedachte van Lapin bij zijn ontwerp voor deze stadsmarkering. Maar omdat de treden pas op drie meter hoogte beginnen – dit in verband met de nabijheid van de spoorlijn die mensen mogelijk op een fataal plan brengt – is de trap niet te beklimmen en blijft het bij een denkbeeldige confrontatie met het oneindige ‘niets’.

De titel, Urania, verwijst naar een van de negen muzen uit de Griekse mythologie. Haar naam betekent 'hemelse'. Urania is de muze van de sterrenkunde.

Ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de stad Groningen kreeg de stad in 1990 negen stadsmarkeringen bij de belangrijkste toegangswegen en één in het stadscentrum, op het Martinikerkhof. Architect Daniel Libeskind maakte daarvoor een masterplan, onder de werktitel The Books of Groningen. Elke stadsmarkering verwijst naar een letter uit de naam CRUONINGA en is verbonden aan een discipline. Libeskind gaf de kunstenaars zes parameters mee, die als ingrediënten moesten dienen voor de markeringen van de stadsentrees. Zo kregen de kunstenaars een kleur, tijdstip, en naam van een van de negen Muzen mee. Ook gaf hij hun de opdracht om verleden, heden en toekomst te verwerken in het ontwerp.

De uit Estland afkomstige architect Leonhard Lapin werd gevraagd een ontwerp te maken voor stadsmarkering S09. De zes parameters die hij meekreeg, waren:

‘A:Shelter/Astronomy/Navigation/Ivory/After Midnight/Urania’.