Het Groninger Hoofdstation behoort tot de meest imposante negentiende-eeuwse spoorkathedralen van Nederland. Toch scheelde het weinig of Groningen had het moeten doen met een Standaardstation Eerste Klasse uit de catalogus van de Staatsspoorwegen. Zeg maar eenzelfde station als dat van Zwolle. De eigenzinnige Groninger elite vindt dat maar niks. Zij willen een uniek station, geen standaardstation. Na wat druk en lobbywerk mag de Amsterdamse architect Isaac Gosschalk een ontwerp maken waar de invloeden van neogotiek en neorenaissance vanaf spatten. De nieuwbouw vangt aan in 1893. Op 17 april 1896 zijn de werkzaamheden voltooid. Daarmee heeft Groningen na jaren wachten eindelijk een nieuw station ter vervanging van een eerder exemplaar uit 1872. Ruim 120 jaar later is het ontwerp van Gosschalk een belangrijke inspiratie voor architect Koen van Velsen. Zijn ontwerp voor de uitbreiding van het Hoofdstation zit vol verwijzingen: van de kleur van de baksteen tot de integratie van kunst. De uitbreiding bestaat onder andere uit een nieuw ondergronds reizigersplein met daaronder een fietsenstalling, nieuwe perrons en een busstation. De oude perronkappen zijn volledig geïntegreerd in het ontwerp.

 

In de monumentale stationshal kijk je je ogen uit. Alle kunst heeft wel een betekenis. Zo verwijzen de allegorische figuren op de tegeltableaus van kunstenaar F.H. Bach naar arbeid, tijd, telegrafie, posterijen en de kracht van de stoommachine. En natuurlijk is er een belangrijke rol voor de stedenmaagd van Groningen. Indrukwekkend zijn de kleurrijke bloemmotieven en architectonische elementen op het plafond. Ze zijn gemaakt van… papier-maché! Deze techniek wordt in de negentiende eeuw vaak gebruikt vanwege de lage kosten en het lichte gewicht. Wel is de toepassing op deze schaal bijzonder.