Graanpakhuis Albion telt aanvankelijk vier verdiepingen maar groeit in de loop der jaren uit tot een groot complex van ruim dertig meter hoog. De gevel aan de Noorderhaven is het resultaat van een ingrijpende verbouwing uit 1909 die volgt na een grote brand. Het mansardedak is jonger. Dat vervangt begin jaren twintig een plat dak met decoratieve balustrade. In de jaren dertig krijgt Albion de kenmerkende transportband van golfplaat die het pakhuis nog altijd met de kade verbindt. In 1988 vertrekt de firma Wolddijk, sinds 1967 eigenaar van het pakhuis, uit de binnenstad. Albion en het nabijgelegen pakhuis Engeland, blijven leeg achter. 
Ze komen in handen van de gemeente die ze als markant element wil behouden. Hoewel er elders in de stad al veel ervaring is opgedaan met de verbouwing van pakhuizen tot woningen, blijkt Albion weerbarstig. De redding komt in 1991 wanneer de Duitse architect Thomas Müller onvolkomenheden als de betonnen silo’s en de soms ruim één meter dikke muren tot een volwaardig onderdeel van zijn ontwerp maakt. Geen van de appartementen in Albion is hierdoor hetzelfde. Er is een hoofdrol voor woningbouwvereniging Patrimonium die het project op durft te pakken.