Begin jaren tachtig van de twintigste eeuw was het gebied rond het Nieuwe Stadhuis van Jo Vegter vervallen tot een onaantrekkelijk binnenstadsgebied. Toen bleek dat de verankering van de gevelplaten van het gebouw ook nog eens door ammoniak waren aangetast en steeds meer een gevaar vormden, werden er plannen gemaakt om het gebouw te slopen. 

 

Daarmee kwam er grond vrij achter het Stadhuis. Vier architecten kregen de opdracht om een ontwerp te maken voor de nieuwe invulling van deze locatie. Drie van hen kwamen uit Nederland: Jo Coenen, Koen van Velsen en Gunnar Daan. De andere, Adolfo Natalini, was afkomstig uit Italië. Het winnende ontwerp werd gekozen door middel van een publieksenquête in combinatie met het oordeel van een vakjury. 

In december 1991 werden de uitslagen daarvan bekend gemaakt. De vakjury gaf de voorkeur aan het plan van Gunnar Daan, terwijl ruim tachtig procent van de enquêtedeelnemers koos voor Natalini’s plan. De traditioneel ogende architectuur van de Italiaanse architect sprak een groot deel van de Groningers aan. Toen vervolgens bleek dat het plan van Natalini het enige plan was dat binnen de perken van het budget bleef, was de keuze gemaakt. De plannen werden nog een aantal keren gewijzigd tot in 1993 het definitieve ontwerp was afgerond. Eind 1994 werd het stadhuis van Vegter gesloopt en ging de nieuwbouw van start. 

Het stedenbouwkundige uitgangspunt van het plan is het terugbrengen van de oorspronkelijke rooilijnen van de Waagstraat. De Waagstraat bevond zich tot 1945 op deze locatie, maar werd tijdens de oorlog verwoest. Het complex van Natalini is opgebouwd uit een L–vormig bouwdeel langs de Guldenstraat, de Grote Markt en Tussen Beide Markten, en een klein bouwdeel ter hoogte van de ingang van de Herestraat. De gebouwen omringen het 17e-eeuwse Goudkantoor en een overdekt binnenplein. Aan het plein bevinden zich sociale en culturele functies, waaronder een grand café en een kunstgalerie. Op de begane grond van de gebouwen zijn winkels en de verdiepingen herbergen kantoren en appartementen. 

Een glazen luifel verbindt het oude Goudkantoor met de nieuwbouw en biedt tegelijkertijd beschutting voor de terrassen van het grand café en het restaurant in het Goudkantoor. De overdekte ruimte kan ook worden gebruikt als podium voor muziek. Onder de luifel hangen sculpturen van de Ierse beeldhouwster Janet Mullarney, getiteld Farsi Largo/Making Space.

Het complex van Natalini bestaat uit drie verdiepingslagen op een grote onderpui, onder platte daken of zadeldaken en is opgebouwd uit metselwerk en prefabbetonelementen, gecombineerd met natuursteen, kunststeen, glas en koper. Kenmerkend voor de traditionele vormentaal van de bebouwing zijn de topgevels aan de zuid- en westzijde, de segmentbogen, de forse sluitstenen en speklagen en de hoge ramen met roedeverdeling.