Beijum
Na de opheffing van de gemeente Noorddijk in de jaren zeventig van de vorige eeuw was Beijum de tweede van drie woonwijken die er aan de oostkant van de stad bijkwamen (de andere waren Lewenborg en Ulgersmaborg). De eerste bewoners van Beijum betrokken in 1978 hun huizen. Vanwege de ruimtelijke structuur van veel jarenzeventigwijken worden deze ook wel 'bloemkoolwijken' genoemd: vanuit de hoofdwegen (de stam) ga je via kronkelende straten (de bloemkoolroosjes) dieper de wijk in.
De naam Beijum verwijst naar een oud buurtschap dat op de plek van de huidige wijk was gelegen. De straatnamen in Beijum verwijzen naar heerden: de bestaande en voormalige boerderijen in het gebied. 'Heerd' is Gronings voor een boerderij met omliggende landerijen.
Net als veel andere wijken uit die tijd werd ook in Beijum bewust afscheid genomen van de strakke stratenpatronen, het weinige groen en de nadruk op hoogbouw en verkeer die de laat-naoorlogse wijken zo kenmerkte. Ondersteund door tevredenheidsonderzoeken onder bewoners moest het anders: gevarieerder in het woningaanbod (zowel in prijs als in woningtype) en vooral groener. Hiermee moest ook de doorstroming uit de oude wijken worden bevorderd en suburbanisatie – in die periode een serieuze bedreiging voor de stad – tegengegaan.
Bij de opzet van de wijk is geprobeerd de oorspronkelijke structuren zo veel mogelijk te behouden. Een voorbeeld is de oude Beijumerweg, inclusief de aanliggende boerderijen, die gedeeltelijk intact is gebleven. Andere elementen verwijzen naar de oorspronkelijke kavelstructuur, waaronder de sloot langs het Spakenpad, de Noorddijkstermaar en diverse kavelsloten die aan de zuidzijde de afronding van het plangebied vormen.
Naast het handhaven en doortrekken van oude structuren en elementen is ook de tuinstadgedachte van belang geweest voor de opzet van Beijum. Kenmerkend is de ontwikkeling van kleine herkenbare woongebiedjes (de heerden), waardoor de gemeenschapszin van de bewoners gestimuleerd zou worden. Ook dienden de woonbuurtjes een nauwe relatie te hebben tot het omliggende landschap. Daartoe werden 'groene lobben' het woongebied ingetrokken; in de wijk lijkt het groen van buiten de stad naar binnen te trekken.
De naam Beijum verwijst naar een oud buurtschap dat op de plek van de huidige wijk was gelegen. De straatnamen in Beijum verwijzen naar heerden: de bestaande en voormalige boerderijen in het gebied. 'Heerd' is Gronings voor een boerderij met omliggende landerijen.
Net als veel andere wijken uit die tijd werd ook in Beijum bewust afscheid genomen van de strakke stratenpatronen, het weinige groen en de nadruk op hoogbouw en verkeer die de laat-naoorlogse wijken zo kenmerkte. Ondersteund door tevredenheidsonderzoeken onder bewoners moest het anders: gevarieerder in het woningaanbod (zowel in prijs als in woningtype) en vooral groener. Hiermee moest ook de doorstroming uit de oude wijken worden bevorderd en suburbanisatie – in die periode een serieuze bedreiging voor de stad – tegengegaan.
Bij de opzet van de wijk is geprobeerd de oorspronkelijke structuren zo veel mogelijk te behouden. Een voorbeeld is de oude Beijumerweg, inclusief de aanliggende boerderijen, die gedeeltelijk intact is gebleven. Andere elementen verwijzen naar de oorspronkelijke kavelstructuur, waaronder de sloot langs het Spakenpad, de Noorddijkstermaar en diverse kavelsloten die aan de zuidzijde de afronding van het plangebied vormen.
Naast het handhaven en doortrekken van oude structuren en elementen is ook de tuinstadgedachte van belang geweest voor de opzet van Beijum. Kenmerkend is de ontwikkeling van kleine herkenbare woongebiedjes (de heerden), waardoor de gemeenschapszin van de bewoners gestimuleerd zou worden. Ook dienden de woonbuurtjes een nauwe relatie te hebben tot het omliggende landschap. Daartoe werden 'groene lobben' het woongebied ingetrokken; in de wijk lijkt het groen van buiten de stad naar binnen te trekken.
