Johannes Jacobus Margarethus (Jo) Vegter (Sappemeer, 16 september 1906 – Gorssel, 7 augustus 1982) groeit op in Scheveningen en studeert bouwkunde aan de Technische Hogeschool Delft, de huidige TU Delft. Daar krijgt hij onder meer les van Marinus Jan Granpré Molière, wiens Delftse School van grote invloed is op het vroege werk van Vegter. Na afronding van zijn studie werkt hij een aantal jaren voor Granpré Molière, als diens assistent.

 

In 1935 vestigt Vegter zich als architect in Leeuwarden. Hij neemt daar het bureau van de Friese architect Doeke Meintema over en betrekt tevens diens villa aan de Harlingerstraatweg in Leeuwarden. Samen met J.F. Berghoef – tevens een leerling van Granpré Molière – doet hij in die tijd onder meer mee aan de prijsvraag voor een nieuw stadhuis in Amsterdam. Van de jury, waarin ook Granpré Molière zitting heeft, krijgen ze de eerste prijs.

 

Tussen 1936 en 1958 is Vegter leraar Algemene Bouwkunde aan de MTS in Leeuwarden. Ook is hij actief lid van de Friese Bouwkring en bestuurslid van de Bond van Nederlandse Architecten. Via zijn oud-leermeester Granpré Molière raakt hij na de oorlog betrokken bij de wederopbouw van de Groninger Grote Markt. Naast architectuur houdt Vegter zich bezig met stedenbouwkundige opgaven. Zo verzorgt hij na de oorlog de uitbreidingsplannen van veertien Friese gemeenten, werkt hij aan het wederopbouwplan van Rhenen en heeft hij zitting in de wederopbouwcommissie van Rotterdam. Ook is hij in Friesland betrokken bij talloze restauraties, waaronder de Hervormde kerk van Janum en het stadhuis van Dokkum. Ook restaureert hij de grafruimte van de Friese graven van Nassau in de Grote of Jacobijnerkerk in Leeuwarden.

 

Bekende werken van Vegter zijn het Slaakhuys en Meelfabriek Latenstein – beide in Rotterdam –, het huis der Provinciën in Arnhem en het Ministerie van Financiën in Den Haag. Daarnaast bouwt hij veelvuldig in de stad Groningen. In 1958 wordt Jo Vegter aangesteld als Rijksbouwmeester, een functie die hij tot 1971 vervult.