Ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de stad Groningen kreeg de stad in 1990 negen stadsmarkeringen bij de belangrijkste toegangswegen en één in het stadscentrum, op het Martinikerkhof. Architect Daniel Libeskind maakte daarvoor een masterplan, onder de werktitel The Books of Groningen. Elke stadsmarkering verwijst naar een letter uit de naam CRUONINGA en is verbonden aan een discipline. Libeskind gaf de kunstenaars zes parameters mee, die als ingrediënten moesten dienen voor de markeringen van de stadsentrees. Zo kregen de kunstenaars een kleur, tijdstip, en naam van een van de negen Muzen mee. Ook gaf hij hun de opdracht om verleden, heden en toekomst te verwerken in het ontwerp.

De Franse filosoof Paul Virilio werd gevraagd het tiende ‘teken’ te ontwerpen: een put. Het ‘teken’, de stadsmarkering, die verwijst naar de negen andere. De parameters die hij meekreeg waren: Bed, Droom, Middernacht en de muze Narcissus. Deze waren als volgt geformuleerd: Bed + Dream : Midnight = Narcissus.

De put is geplaatst in het centrum van de stad. De hoekpunten van de put verwijzen naar de negen markeringen aan de rand van de stad. Op het Martinikerkhof bevond zich tot 1672 de Sint-Walburgkerk. In de kerk zat een waterput op de plek waar nu de stadsmarkering staat. Virilio stelt dat de moderne mens een centraal punt in zijn leven nodig heeft om te kunnen dromen. De put zou zo’n plaats kunnen zijn. Hij biedt een ‘uitzicht’ op het middelpunt van de aarde; verbindt periferie en centrum. Bovendien legt hij het verleden van de stad bloot en laat nieuwe verbanden ontstaan.